Loureiros e noces
Os xogos populares son manifestacións lúdicos,arraigada nunca sociedade.moi difundida nunca población, que xeralmente encontrase ligado a comemoración de carácter folklórico.
as chapas
organización:so ou en grupo.
Ferramentas:
Cartulinas
Rotuladores
Chapas de botellas
XOGO:
Pintase nunha cartulina ou no solo , cos rotuladores.Despois cóllense as chapas vanse arrastrando,a chapa que saia fora perde e volve empezar,así hasta que unha chapa chegue o final do percorrido.
Tres en raia
Collese unha lousa,é fanse trazados,logo con tres pedras negras e tres pedras brancas,empezanse a poñer as pedras cada equipo dun cor e o primeiro que faiga tres en raia gana.
As sillas
Organización
Entr 4 e 12 xogadores.
Materia
Tantas sillas como xogadores menos unha.
Si e posible, música, e se non se non se dispon dela ,algen cante unha canción e que actúe de madre
Xogo.
Se coloca en círculo tantas sillas como xogadores hai menos unha .
Cando soa a música ou algunha canción cantada por outra , todolos xogadores movense ao arrededor das sillas sin tocalas sin empujones e sin adiantarse os uns a os outros cando para a canción tódolos xogadores sentanse pero un quede sen silla retirase unha silla e volve a soar a música e así continuadamente hasta que so quede unha persoa.
EL cortahicos
Organización:
Grandes grupos
Material:ningun
Xogo:
Designanse un perseguido e un perseguidor o resto do grupo distribuese por todo o espazo o persegidorintenta tocar ao perseguido hasta logralo ou hasta que outro xogador cruze entre ambos e corte o fio o momento en que este xogador pasa a ser perseguido.Se o perseguidor logra tocar ao perseguido,intencambinse os papeles.
O traballo que hai detrás non sempre se ve. Aquí está, enriba da mesa
viernes, 30 de mayo de 2008
O PUXIGO
O PUXIGO
As casas de antes non son como as de agora, entrábase por unha porta con dúas partes esa porta chámase puxigo, neses tempos era moi util, servía para que chegara a luz e impedir o paso de animais cerrando a parte de abaixo e abrindo a de arriba.
A primeira parte das casas e o alboio onde se entraba para cambiar as botas polas zapatillas; no alboio tamén está o forno onde se cocía todo tipo de pan e empanadas xeralmente o día de cocer, son os domingos. No alboio hai varias portas unhas para as cortes e outras para a cociña. Na cociña hai a lareira, a mesa, as lacenas, o rocho e un alzadeiro. A lareira era de pedra alí cociñábase a comida para a xente e para os animais. A mesa era grande e podíase levantar contra a parede para facer sitio. As lacenas eran empotradas e de madeixa. O rocho era o que agora lle chamamos despensa, servía para gardar alimentos. O alzadeiro era o que agora e un chineiro; aberto servía para gardar alimento, adornos….
Logo da cociña había unhas escaleiras para subir as habitacións.
As habitacións eran de madeira había xeralmente dúas, pero no cuarto principal había unha palangana que se compoñía de:
Un soporte, un espello, un recipiente e unha xarra(alí a xente lavábase e afeitábase).
Na combota da lareira colgaban a carne do porco salgadam, que era a principal comida que había.
Non había cociñas de butano, nin eléctricas por iso cociñaban na lareira poniendo as potas encima dunhas trepias e tamén cocían o caldo para as vacas nun pote grande que sempre estaba ó lume.
O lado da cociña estaba a cuadra das vacas, sempre debaixo dos cuartos , si tiñan o gando cerca e dáballes calor nos duros invernos.
Para ir aá cociña e a corte facíase por unha entrada abeerta que se chama alboio.
Os cuartos eran de madeira. Había un cuarto grande onde estaban os roupeiros e que servía de entrada para as habitacións que eran pequenas.
En algunhas casas había un corredor ó longo dun lado e sempre orientado ó sur, para que entrara luz, pois as ventás solían ser pequenas.
As casas de antes non son como as de agora, entrábase por unha porta con dúas partes esa porta chámase puxigo, neses tempos era moi util, servía para que chegara a luz e impedir o paso de animais cerrando a parte de abaixo e abrindo a de arriba.
A primeira parte das casas e o alboio onde se entraba para cambiar as botas polas zapatillas; no alboio tamén está o forno onde se cocía todo tipo de pan e empanadas xeralmente o día de cocer, son os domingos. No alboio hai varias portas unhas para as cortes e outras para a cociña. Na cociña hai a lareira, a mesa, as lacenas, o rocho e un alzadeiro. A lareira era de pedra alí cociñábase a comida para a xente e para os animais. A mesa era grande e podíase levantar contra a parede para facer sitio. As lacenas eran empotradas e de madeixa. O rocho era o que agora lle chamamos despensa, servía para gardar alimentos. O alzadeiro era o que agora e un chineiro; aberto servía para gardar alimento, adornos….
Logo da cociña había unhas escaleiras para subir as habitacións.
As habitacións eran de madeira había xeralmente dúas, pero no cuarto principal había unha palangana que se compoñía de:
Un soporte, un espello, un recipiente e unha xarra(alí a xente lavábase e afeitábase).
Na combota da lareira colgaban a carne do porco salgadam, que era a principal comida que había.
Non había cociñas de butano, nin eléctricas por iso cociñaban na lareira poniendo as potas encima dunhas trepias e tamén cocían o caldo para as vacas nun pote grande que sempre estaba ó lume.
O lado da cociña estaba a cuadra das vacas, sempre debaixo dos cuartos , si tiñan o gando cerca e dáballes calor nos duros invernos.
Para ir aá cociña e a corte facíase por unha entrada abeerta que se chama alboio.
Os cuartos eran de madeira. Había un cuarto grande onde estaban os roupeiros e que servía de entrada para as habitacións que eran pequenas.
En algunhas casas había un corredor ó longo dun lado e sempre orientado ó sur, para que entrara luz, pois as ventás solían ser pequenas.
O BORDELO
Que é ser solidario?
A solidariedade é un dos principios básicos da concepción cristiá, da organización social e política e constitue o fin e o motivo primario do valor da organización social.
Ser solidario e compartir, axudar os necesitados…
¿Cómo podemos ser solidarios?
Para ser solidarios tampouco fai falla irse a países lonxanos, nin tan sequera sair do noso pobo.
Todos os días podemos exercer a solidariedade con xestos sinxelos:
- Axudando na casa
- Sendo bo compañeiro no colexio
- Representando o medio ambiente para que todos o disfrutemos.
- Corpantindo
Podemos resumir sinxelamente que cando deixemos de ser egoístas somos solidarios e se somos solidarios estamos creando un mundo máis xusto e máis igual.
¿Pódese educar para ser solidario?
Educar e referirse a ensinar os máis pequenos a non só pensar nos demás,facerlles ver o mundo exterior, etc
A TRADE
Hoxe en día non queda prácticamente naide nas aldeas e outras persoas prefiren revalorizar o rural.
A provincia de Ourense é a zona con máis despoboación e deixarán de ter actividade nun corto prazo de tempo.
Un ejemplo de aldea recuperada:
Foi o lugar construído ao pé da mina de Wolframio máis productiva da zona de Deza, falamos do poblado mineiro de Fontao (Silleda). Creado nos anos corenta foi unha zona de grande esplendor que chegou a contar con varios cines e locais de mecer no que os mineiros podían gastar o que gañaban. O poblado industrial foi rehabilitado no 2003 mantendo a súa estructura original e está moi próximo ás minas que, aninda que están pechadas, pasear polo seu contorno resolta unha viaxe sorprendente.
A provincia de Ourense é a zona con máis despoboación e deixarán de ter actividade nun corto prazo de tempo.
Un ejemplo de aldea recuperada:
Foi o lugar construído ao pé da mina de Wolframio máis productiva da zona de Deza, falamos do poblado mineiro de Fontao (Silleda). Creado nos anos corenta foi unha zona de grande esplendor que chegou a contar con varios cines e locais de mecer no que os mineiros podían gastar o que gañaban. O poblado industrial foi rehabilitado no 2003 mantendo a súa estructura original e está moi próximo ás minas que, aninda que están pechadas, pasear polo seu contorno resolta unha viaxe sorprendente.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)